Özlüyorum çocuk olduğum zamanları
Sokak araları kadar yakındı mutluluk
Kimi zaman çocuk olduğumu düşünüyordum
Parklara koşuyordum sevinçlerimle
Atlı karıncalarda benliğimi keşfediyordum
Çarpışan otolarda hayatıma yön veriyordum
Korku tünellerinde korkularımı yeniyordum
Her nedense hiç büyümüyordum
Yeniden açıyordu umutlarım
Gökyüzünün maviliğine
En saf en çocuksu halimle
Üzerine basmadan koşuyordum hayallarimin
An gelip çocuk oluyordum farkında olmadan

Özlüyordum çocuk olduğum zamanları
Salıyordum gökyüzüne uçurtmamı
Yüzdürüyordum kağıttan gemilerimi su birikintilerinde
Çamurdan evler yapıyor eğleniyordum
Sokaklarda çocuklarla neşemi paylaşıyordum
Yokuşun bitimindeki yeşil kapıyı gördüğümde
Çocuk oluyordum her nedense
Koşturup duruyordum parklarda bahçelerde
Ve hiç büyümemiştim
Yağmurdan ıslanıp kaçıyordum koşar adımlarımla
Yağmur suları doluyordu çizmelerime
Bulup sığınıyordum kuytu bir köşeye
Çocuk olduğumu farkediyordum

Özlüyordum çocuk olduğum zamanları
Farkında olmadan büyüyor muydum ne
Daha bir cesur basıyordu ayaklarım yere
Öğrenmiştim artık sırrımı kimselere vermemeye
Sıkılmıştım artık parklardan bahçelerden
Büyüyordum heralde
Sokak aralarından şirket koridorlarına geçiyordum
Hiçbirşeyim kalmıyordu çocuksu
Gülen yüzüm ve eski neşem artık yoktu
Nereye gitsem alıp götürüyordum asık suratımı
Artık kağıtlardan oyuncaklarım yoktu
İş dosyalarım vardı
Artık büyümüştüm

Özlüyordum çocuk olduğum zamanları
Artık mazide kalmıştı çocukluğumun hepsi
Bir kızı sevmiştim
İstanbul kadar güzeldi gözleri
Asık yüzümü benden alıp gitmişti
Onda tadıyordum sevinçlerimi
Onunla kuruyordum tüm hayallerimi
Yeniden keşfediyordum hayatın renklerini
Aşk saçlarında bir rüzgar gibiydi
Gözlerinde dalıp gidiyordum mutluluklara
Bu yaşadıklarım çocukluğum kadar önemliydi belki ama
Ben çocukluğumdan hiç vazgeçemiyordum
Aklıma gelip her seferinde
Özlüyordum çocuk olduğum zamanları...