aklın almadığı bir rasyonelizm
dakikalar, dakikalar sokuluyor koynuna; hislerin tutsak bir günaha.
yarın ve yarın olmayacak arka arkaya; bu son rüya. dudaklarından aşağıya inecek bu günahkar bakış örerken bedenini, içini kemiren bu basit kabulleniş... son bir cümle daha üflerken gözlerin, sonsuza doğru yutan bir fırtına kaplıyor ayrılık denilen kavrama adanan anları yarın ve yarın olmayack bir daha bu son yok oluş bu öldüresiye basit kabulleniş anakronik bir göz yaşı dudakların hiç bir vakte sığınmadı. çıplak bir var oluş hiç bir kamüfle gerek duymayan mekan, çizerken anlamlılığını akla mekansız bir çığlık zamana boyun eğmeyen Dudakların hiç bir vakte sığınmadı Anakronik bir göz yaşı sisli perdelerde giri bir günah acısıyla kaybolup gidiyor beyaz güvercinler aklın almadığı bir rasyonelizm |