Kuşku !Her şey yitirdi anlamını Yüzler rengini Sözler ahengini Şu sonsuz göğün durmadan kararan bulutu Ne gündüz dedi ne gece Hiç durmadan kustu İyiyle kötüyü Temizle kirliyi karıştırdı birbirine Hayatı zindana dönüştüren tek duygu pervasızca Dile gelen kuşkuydu İnsanoğluydu bu Sürekli bir düşünceye saplanınca Bir sır perdesidir gözlerinde yalnızca Hayatı bir kat daha karartan Daraltan çemberi Şuursuzca Saçmalığı Bayağılığı Ve de kalıplaşmışlığı Güçle Tehlikeyle İstekle Dolar diline Estikçe eser Merhametsizce nefes keser... Ağır taş hiç kalkar mı yerinden ? 27 / 09 / 2009 / N_Erol |
eğer kuşku kıskacına alıp hayatımızın her anına sinerse o zaman korkmak lazım
çok da kuşkucu olmamak gerek
insanın beynini kemirir, rahat bırakmaz yakasını
huzuru kaybederiz velhasıl...
Ben hiç kuşkucu olamadım biliyor musun canım şairim... :) Hep safiyane inanırım bir çok şeye. Kuşku duyduğumda yüreğim burkulur vazgeçerim sonunda.. Biraz fazlaca kaderci miyim ne?
Son derece bilgece sözler idi şiiri derinleştiren...
Tebrikler, sonsuz sevgilerle sevgili EROL........