Alıştım Artıksevdiğim arkasına bakmadan hüzün kapısını açık bırakıp gitti uzaktan soğuk bir rüzğar esti çarptı yüzüme düşlerimin kucağında ıslanan yalnızlığım arttı gemilerin mi battı diye sorma bana ağrıların acısına alıştım artık ne hekimden çare var ne de verdiği ilaçtan gecelerde uyku gelmez gözlerime bıraktığın yastıkta durmaz başım zakkum çiçeği düşer umutlarıma dağılır zehri damla damla odamda ki ışık sokak lambası gibi puslu geceyi kavuşturur sabaha ben düşlerinin çobanıyım nasılsın diye sorma bana sürüyle gelen dertlere alıştım artık |
terkedilen o kadar insan varki!
bu kalemler yazar gercekleri,
ve bu can cok düşünür oldu sizi...
... canım babama...