..
Şehirler ve yollar arasında,
Kaybolmuş bir çocuğum.
Adım Eylül,ilkbahar sonundaki hüzün gibi,
Ellerim yok,kollarım,bacaklarım...
Bir tek fırtınalı denizleri andıran gözlerim...
Yaşım yedi,
Ne yedi kat yeryüzüne,
Ne de yedi kat gökyüzüne sığabiliyorum...
..
Yıldızlar kadar uzağım hayatın gerçeklerine,
Yüreğim kadar yanımda taşıyorum hayallerimi.
Adım Eylem,
Yaşım on yedi,
Ve ben kendi denizimde boğuluyorum...
..
Yağmurlu kentin durakları gibiyim,
Huzurlu ve güvenli.
Bir oğlum var yedi aylık,
Babası çok uzaklarda,annesinin tüm hayatı olan.
Adım Ezgi,ezgiler söylüyorum uyurken O’na,
Yaşım ise otuz yedi,
Ve ben oğlumun varlığı ile ayakta duruyorum...
..
Ben sonbahardayım,
Mayıs’ı yaşarken insanlar.
Ellerim buruşuk,gözlerim çökmüş...
Karşı kaldırıma bile geçemiyorum.
Adım Esin,yaşım yetmiş yedi.
Esiyor bana doğru,
Yaklaşıyor ölüm...