( I )

/Ne bir eksik ne bir fazlaydın...
Sadece küçük bir tebessümdün gülümseme fukarası dudaklara./

Bense;
Ürkektim,
Ürkektim çünkü yaralıydım.

Düştüğüm kapandan kaçmaya çalışırken
Bilemezdim kan kokumdan izimi süreceğini
Bu kendini bilmez hissizliğin.

Canımın yangınından kaçarken
Kristal suları çağlatan pınardı sanki gözlerin.
Kana kana içebileceğim kadar berrak...
Sığınabileceğim kadar derin...

Garip sanrıların kucağına düştüm birden,
Yoktun,
Kahretsin ki yoktun elimi uzatabileceğim kadar yakınımda.
Kahpe yalnızlık cinnetlerinde
Kaç kuyu hayal ettim yaratma gücünden mahrum
Kaç çığlığımı saldım gökyüzünün alaca karanlık aldanmışlığına da
Kaç intihara düştü fikrim,

Korkumdan kaçıp saklandım deliliğime...

Nasıl nefessizim bilsen,
Nasıl katıyor yüreğim
Ve kahretsin
Nasıl muhtacım bir damla gözyaşına.

İnsanlığımı yitirmeye ramak kala
Tutunamadım
T-U-T-U-N-A-M-A-D-I-M kuru bir umuda.

Kaç müezzine kabarttım kulağımı oysa
Böylesi kahır gecelerinde...


( II )

/Teneşir soğukluğuna terfi edeceğini anlayınca
Ana rahminin sıcaklığını özlüyormuş her insan/

Ah anne;
Bir tek senin gücün yeter biliyorum
Hadi
Geri al ruhumun arta kalanını şeytandan,
Hayallerimden kırptığım renklerle
Yeni baştan boyadığım ebemkuşağının ucuna bağlayacağım düşlerimi.


Ağustos’2009 Aydın...


Aylin Başdemir