SUS…!

Sus !
Düşmesin ferime hayalin
Gölgesi yeter.
Bir yelkene iliştir sözcükleri
Dillenmesin.
Bırak kasırganın gözüne
Rüzgârı yeter.

Yetmedi tanrılara dualar / yazık
Yar ayrılığı heceler gözlerinde.
Kavruk iç çekişlerim
Değer mi tenine, yakar mı?
Söyle.

Hadi git,
Sancılı bakışlarım kabuk bağlar birazdan.
Gözyaşlarım boyar kirpiklerimi siyaha
Çökmüş avurtlarımı mesken tutar sonra
Tadına tuz katar dudaklarımın
Olur hüzünlü bakışlarım sırılsıklam.
Korkma !
Kar örter ayak izlerini geç kalmadan
Üşür elleri / üşütür
Seni bulamam.

Sus !
Ziyan olmuş bu şehrin zamanları
/ bize ayrılan /
Pişman kaldırımların çığlıkları yükselir
Bir bensiz, bir sensiz dolanır izdüşümleri anıların
Bedbaht, avare sokakları yetim kalır

Ufkun ötesine düştü gözlerim
Yetmez bu dünya, bu şehir
Sığamam
Bir süzülsem bağrına
Bir martı niyetine dokunsan bana
Damlasa kirpiklerimden aşkım avuçlarına
Yıkansa düşlerim.

Kaldırımların tozunu alır adımlarım,
Ay bulaşır saçlarıma.
Dövünür pişmanlığım beynimde.
Susturun susturun bu sesleri !
Sen de sus ey sevgili !

Bakir sahillerindeyim bu şehrin
Keşfedilmemiş tenini buladıkça bedenime
Kanadı kırık bir tebessüm saklar düşlerim.
En ücra köşeler bizim
Bizim saydığımız her kum tanesi
Bizim.

Sus sevgili !
Deniz bir gergefe takılmış gibi sakin
Ne olur sus !
Bak,
Attığımız taşlar sekmez oldu
Yeter ki ayrılık düşmesin diline.
Yeter ki sen,
SUS…!

Yasemin ELMAS
2009 / Temmuz