söyle...
“hasretler büyütüyorduk üzüm bağlarında,
birazda üşüyordu ruhlarımız” sakin bir pazar günü alnındaki çizgilerden geçtim. ve çözüldü sırla süslü dudaklarım... söz, içimde can çekişen balığın kalbi zaman bir kum saatinin içinde yağmurları bekliyordu. gözlerinden, mavi ırmaklar akarken o şehre gördüm... kıyıdan kıyıya vuran garip bir yalnızlığı besliyordu ellerin... küskün düşlerin sırtını dönerken sana ve masum iki cümle kalmışken dilinde gün dönerken geceye ya da gökyüzüne sıkı sıkı tutan iki yıldız varken henüz söyle... çoşsun aşktan kuduran denizlerim dalgalarım ıslatsın omuzlarını bileklerine bulaşan sahipsiz renk olayım nefesin kessin saçlarımı rüzgarla sevgili uçurumlar sözün bağlasın çözülen dizlerimi son adımım senin uykun olsun. söyle... neslihan öncel / bağ bozumu 20 ağustos 2009 |