Dokuz başlı sensizlik
Hydra
Her yok ettim sandığımda
Yeniden çıkıyor karşıma
Sürekli maziye serzeniş
Oysa zaman ilaçtı

Bir kum fırtınası yoğunluğunda hasret
Ama arada vuruyor serpintileri
Takıldıkça vuslat mavisine gözlerim
İçimde pişmanlık tohumları
Artarak ve daha güçlü

Kanayan her yaramı demirle dağladım
Ve kırıklarımı bir lehimle tutturdum
Ama olmadı işte
Hala kan revan içinde yaratılmışlığım

Atlas misali taşırım senin dünyanı
Üstümde yenilgi tatmış asker kıyafetleri
Ellerim ayaklarım bağlı
Savaş meydanında özgürlüğümü unuttum
Bir tek amaçsız hayaller kaldı
Sana mahkum

Elbet gelecek alışmanın da vakti
Hem seni yazacak kalemim hem beni
Ve bir ağlayış gökten dolu dizgin
Seninde sol yanında bir iz benimde
Acısı geçen ‘vah’ı kalan bir giz
Ebedi ve hep mahsun…


Yavuz Süleyman OĞUZ