Anlamsız geliyor sensiz bu şarkı bana,
Akıttığım gözyaşlarımda boğuluyorum.
Günden güne savrulan hayallerim,
Şimdi yeniden çöktüler üzerime,
Hepsi yeniden değdiler yüreğime.

Oysa… Neydin sen?
Neydin sen, güzelliğin prensesi!
Bu boş gönlümün neşesi,
Anlatamadığım her şeyin sır perdesiydin.

Oysa bu şarkı yok mu…
Sen ve ben gibi bu şarkı;
Güzeldi senle benim gibi,
Sensiz ne de anlamsız,
Şimdi benim gibi yalnız.
Dinliyorum ama hâlâ,
Senin yokluğun besbelli;
Tadı yok sevginin.

Daha önce senle
Bu şarkıda gülerdik ya!
Keşke ağlasaydık.
Belki şimdi boğulmazdım gözyaşlarımla.
Ve üzülmezdim senle geçen günlerimin geride kaldığına,
Ağlamazdım belki beklerken hayalini gecelerce.
Karanlığa boğulan penceremin iç yüzünde
Kâbusumla boğuşmazdım uykusuz gecelerimde.
Güneşi beklemezdim böyle ümitsizce.
Ümitsiz, hayalsiz o boş günlerimin akşamında
Yanmazdım belki de cehennem ateşinde.
Ve oturup gecenin kıyısında,
Saklanmazdım hayatın gerçek yüzünden, gerçeklerden
Ve gerçeklerin acı oluşundan.

Arardım ben de yıldızlarda güneşin gülücüklerini
Ve etrafıma saçardım;
İnsanlara, çiçeklere güneşi getirirdim,
O incecik hayallerimden çıkıp
Uzaklaşırdım seninle.
Ve seni getirirdim,
Seni severdim hep.
Yokluğunda olduğu gibi seni severdim,
Her zaman seni diledim.

Ve bu şarkı yine seni getirdi bana.
Sensiz, anlamsız,
Çok yalnız bir şarkı, bir de ben.
Gecenin orta yerinde,
Yine sensiziz,
Yalnızız ikimiz de.



Mutlu ASİLDÜŞ