VEFASIZ EVLAT
Dünyada, yok iken bizden var oldun…
Bir gül demetiydin, döndün ar oldun: Dikenden farkın yok, sanma yar oldun! Vurdumduymaz oldun, hiç oldun heyhat! Kendine dön de bak vefasız evlat. Hayat meyvesidir, bir evlat olsun… Dilemiştik Hak’tan, hep umut olsun: İstemezdik elbet;bir tezat olsun; Şu halin bizleri ederken berbat! Bundan mutlu musun vefasız evlat? Daha dün gibiydi masum yüzünde… Yaşadık sevgiyi temiz özünde: Çocukça cümleler tatlı sözünde; Ne oldu değiştin, kimde kabahat? Haddini bilsene vefasız evlat! Çalışmak ibadet, akıl rehberi… Çoktan kapamışsın sen o defteri; İnsanda oluşur: kemik, et, deri… Sen, böyle uyurken yatakta rahat! Bizleri bir düşün, vefasız evlat. Sayende dost değil, kazandık düşman, Baban, bir pişmansa anan bin pişman. Yürürken düz yürü şart değil koşman; İnsanlıktan çıktın hemde son sürat! Kendine gelsene vefasız evlat. Bizleri var eden, çizdi bir kader, Mevla ne ederse çok güzel eder: Şad oluruz sandık, sen oldun keder… Hayatı var eden Halik-i mutlak, Seni de var etti vefasız evlat. Vadesi gelenler dönmüyor geri, Elbette, boş kalır gidenin yeri. Kabirde son bulur hayat seferi! Boş umutlarını kaldır çöpe at… Hayattan ders al be vefasız evlat. Hasan DEMİRCİ |
Hiç kolay yetişmiyor evlatlar,varımız yoğumuz onlar,Allah herkese hayırlısını versin onlardan gelen üzüntü
başka acılarla kıyaslanamaz. Yine güzel bir şiirdi sayfanızdan okuduğum.Selamlar.