“Duymasa hiç kimse şair gönlümün sende karar kıldığını
Ve içimin şerha şerha yarıldığını sen bilsen yeter
Bir gün duysan bittiğimi, tükendiğimi
Çıkıp gelsen uzaklardan korkulu, ürkek
Bir incecik dal gibi üstüme titreyerek eğilsen yeter”


Türkülü yazgının sazında dillense hasret
Yağmurlar mazgallara bıraksa içini
“çıkıp gelsen uzaklardan”
yeniden cemreler düştüğünü kimseler bilmese
gözden uzakta kursak düşleri yeniden
saklansak şehrin en kuytu yerine...


eksik bir hikâyeden yazılsa söz
saçlarda solan papatya tacıyla
sarı beyaz düşlere karıştığı zaman kırlar
dikenler hasrete kanadığında
işte o zaman
titreyerek düşer dizlerimden aşk...


derin saatlerde bilinmeyen kuyularda
geceleri kaybettiğim uykuda kalır özlem
çok çekmeceli odalarda sus y/hüzün
rüyalara kapalı kapılarda kaldığımda
ve yitik sözlerle mabetler kurduran sevmişlik
yarım şarkılarda sevişen öksüzlüğümde
yanık kokusudur havadaki
rüzgârlar estiği zaman!


senden sonraydı ölü kuşları ceplerime toplamam
yıldızları gözlerime saklayalı da ay tanımsızlaştı
gökyüzü rengini verdikçe turnusol kağıdına
türkuaz çalar durur beyaz çocuk ellerim
saçlarımda hazin bir keman....


olsaydın!
buruşuk bir acı olmayacaktı göğsümde
kırışmayacaktı alnımda yazılar
giyinmeyi unutan yalnızlığımdı
ki sensizliğe alışalı
çıplaklığım da utanmıyor artık!


bilir misin?
yırtılan coğrafyalardı sakladığım yüzün
nehirler geçti gözlerimden
göllerinde gölgeler büyüttü sen yokken!


sen yokken ben;
takvimleri değişeli sözlerle
hüznü meridyenlere böleli biraz hafifledi sancılarım
yokken sen
bildiğin bir şarkıda susmaktı
yüreğimde seni bulamamak...


olsaydı omuz başımda sıcaklığın
duymasaydı kimseler baharın yüzüme yerleştiğini
ellerimin kekik, saçlarımın anemon koktuğunu
yaslansam da duvarlara üşümezdi sırtım
ve yağmur yağdığında çatılarda akmazdı saçlarım
boyaları solmazdı imgelerin!


düşlerle oyalanmıyor artık bu şehir
caddeler kayıp çocuk
adını unuttu bak sokaklar
parklara gitmiyor nicedir ayaklarım
adını söyleyeli çok oldu rüzgârlara
susmadı içimde ne bora ne tayfun
sen en iyisi
kırılgan bir çiçeğe adımı ver!


Sonra...
sana düştüğüm her iklimde
göllere yüzünü çizdiğimi de bil...

...
şimdilerde;
eski bir söz uğulduyor yanı başımda
ne eksik
ne bir fazla
“Seni sevmek için baharı beklemeyeceğim”
susarsa dizeler
yağmurlarla okşa yüzümü yeter!


Yeterdi sevdaya adımlarının sesi!
“Duymasa hiç kimse şair gönlümün sende karar kıldığını”


kambur bir acı taşıyalı
türkuaz çalar durur beyaz ellerim
sen yokken ben
masallar yazdım
tek kahramanlı.

birgün!
geldiğin gün
zamana yenik düşerse dizeler
türkuaz yalnızlıkta
masallarda biter!