Umutsuzluk Denizindeki İnsanlara...
Gecenin koyu maviliğinden bir yıldız kayar,
Düşer ruhumun karanlık köşesine Ay ile birlikte ışık saçar düşlerime Gözyaşları denizime, yakamozunu yansıtır Sahile vuran azgın dalgaların savunmasızlığında, Yüreğim yosun kokusuna bürünür, somurtlaşan yüzümde Kaskatı kesilen titrek bedenin ıssızlığı, Umutsuz kentin kalabalığından, sessizce ufuklara yükselir... Gökyüzüyle birleşen huzurumun doruk noktasında Bütün endişeleri dipsiz kuyuya atarım, Salarım içimde beslediğim mutluluğu, Sevgisiz kalmış, tükenmiş, bitkin düşmüş, durgunlaşan denizlere... Umut; Kimi zaman sisli ve fırtınalı suların ortasında ışıldayan deniz fenerinde saklıdır... Arda KARANFİLOĞLU |