Yağmur KolyesiŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Her anne bir çiçektir.
Kokusu burnumuzda tüten. -şimdi mevsim sensizliğin ötesinde gözyaşını içmekte- kaç yıl oyaladım yağmuru çoğalan mendilime yokluğunun sancısı içimi oyarken. sesinin şefkatinden uzak anılara tuzaktı dilimde topallayan sözlerim vakitsiz bir akşamüstü göç edince uzaklara gözlerin sobeledim acıların izinde hüzünleri... yalnızlığa sığınan bir gözyaşıydım dilsiz gecede ve hala özlemin bir alev içimde… -ateş besledim yokluğunda geceyle birlikte can kafeste- şimdi içimde deniz fırtına öncesi med cezir sularda çırpınmakta gözbebeğim sensiz hayat her zamankinden daha merhametsiz kanatlarına sığınmak özlemi kanatıyor yüreğimi unutmak mümkün mü hayatın bileğini sevgiyle büktüğünü ve yüzünün ipek yolundaki o tatlı tebessümü şimdi kim tutar olmayan elimizden dikenli patikalarda dizlerimiz kanarken çocukluğumun kekik kokulu tepesi sana ninni söylerken çığlığımın yankısı kulağına gelir mi! sensizliğin kasırgasında titriyor güneş ıssız yüreğime ağlamayı öğretirken... şimdi mevsim sensizliğin ötesinde gözyaşını içmekte boynumda senden armağan yağmur kolyesi zaman körüklerken hasret ateşini özlemin resmini çiziyor toprağa kirpiklerim... n’olur söyle! kaç sancılı söz oyalar ki yağmurların boğduğu mendilimi! .. Seslendirme için çok değerli şair Mustafa Zorla beyefendiye teşekkür ediyorum. |