Çizgiler;
Önümüzde hep seriliydi boylu boyunca
göremedik...

... takatsiz duruşlarımızda,
gözlerimizdeki alacakaranlıkta bile
gökkuşağının altında
"Biz" in ta kendisiydik.
Dilde değil,
tuvalin tam ortasında idik.
hep yaşadığımız andan ibaret sanırız ya hayatı,
öyleydi sanmalarımız.
Aslında;
hiç de sandığımız gibi değilmiş
ne an nede hayat...
Duvarların arkasında içilen,
katran karası
demli çayları okudum.
Su! Ay’a vuruldum sandı
mehtabın seyrini bana bıraktı.
Peki Su bilir mi acaba?
mehtap aslında Ay’ın suda yansımasıydı.
Neden sahip çıkmadı mehtaba?
Neden sen bir hırsızsın dedi
ve mehtabın seyrini bana verdi?
Ben mi istedim?
Ben mi alıp kaçtım?
yoksa doğan günle gelen gerçekler mi yok etti
suyun üstündeki Ay yansımasını?
Karanlık yargılarla infaz edildim.

Halbuki;

ne Ay benimdi ne de mehtap.
sadece deniz kenarından geçerken
seyre dalan keyifli bir izleyiciydim.
En derin kardeşlik sadece tuvalimde değil,
tuvalimin en derinlerinde kaldı şimdi.
Renklerim,
benim canım renklerim
alaca bulaca
ve artık bütün bedenimde...