Ç O C U K V E D E N İ Z
Bir çocuk düşünün:
henüz yedi yaşında. Tavşanlarını kovaladığı Kırsal alanlar: Hepsi de onunmuş gibi Uzayıp giyorlar... O hep yalnız, hep tek başına. Ufukların maviliğini, Dağlarla ufkun birleştiği yeri, Uzun, uzun, seyreder; ’Hemen koşsam ulaşırım’ der, Ufkun maviliklerine dalar, ’İşte deniz orada... orada...’ derdi. Öylesine tutkulu hayalederdi, Görmediğini, bilmediğini, Özleyen insanlar gibi. Bir sevgiliden daha ileri Hep merak eder, özlerdi denizi. Elinde bir çalı değneği, Çimenleri döver gibi Bir sağa, bir sola savurarak Dudaklarında bir türkü, Ya da bir şiir’in sözleri, Kendince duyğulu ve anlamlı söylerdi. Bütün bu duygular içinde Habire gelişen gençlik dünyası. Bilinmez ki, nezaman başlar? Nezaman biter? yürek çarpıntıları. Nefes alıp veren körük misali, Bir inip, bir kalkan, O körpecik çocuk yüreği. Sonunda biter deniz sevdası Çünkü içindedir denizin artık. Bir başka sevda gelişir Gök’le denizin birleştiği yerde; Nasıl yakalandığını anlayamadan Birden bire başlar yürak sancısı. Dönmek istese de dönemez, Artık bir hayaldir yedi yaş çocukluğu. Ufkuna baktığı dağlar kadar büyümüş: Gençlik sorunları, gönül sevdaları, ’Yaaşamdır bu çocuğum,yaşayacaksın; İşte ufuk, işte deniz, İşte kalpağrısı" Diye, bari bir yol göstereni olsaydı. " Haydarpaşa / İST. KemalPolat" |
Çok güzelliklerle anlam veren duygulu kaleminiz hiçbir zaman susmasın…
Kutlarım.
Beğendim.
………………………………. Saygı ve Selamlar…