Hiç durup dinlenmedin
Hep koştun çağlayanlar gibi,
Yıldırmadı bin bir zorluklar seni
Pesetmedin, oturup ağlayanlar gibi.

Irmak olsa yorulurdu,
Sense her derdin içindeydin
’Bela isteyenler Allah’tan bulsun’ derdin
Korku, kötülük nedir, bilmezdin.

Bunu anlayanlar oldu mu?
Bilemem.
Olmamış ki bulanık sular durulmadı,
Olmamış ki gölgeli yüzler aydınlanmadı.

Hep karanlığın çökmesini bekleyenler,
Sabırsız ki ne sabırsızlar
Bazen karanlığı bile beklemezler
Güpegündüz ensemize çökerler.

Gel de anma Mehmet Akif’i;
Yüzyıl önce görmüş, o canavarı
Biz ise beklemişiz gelmesini,
Gelip de ensemize çökmesini.

Kötülükler, yolsuzluklar, yoksunluklar,
Giderek büyüdü, başa çıkılamaz oldular!
Sen! sevgili Donkişot ’um, sen! Aklını kullan
Değirmenlere saldırır gibi saldırma onlara.

Sana gülenler ayıplayanlar oldu;
Kendi ayıplarını göremeyenler,
Ayıplarının üstünü karla örtenler
Tırnağını, bir saç telini bile değmeyenler.

Senin güneşin, ışığın, kutsal nefesin
Bir uyandırsa ayıktır sa bizi,
Her kötülüğün, uğursuzluğun karşısına
Demir pençe gibi çıkarmalı bizi.

(Kemal Polat Maltepe-İst.)

Bu şiirin hikayesi:
Bu şiir CUMHURİYET aşık’ı, Atatürk ilke ve devrimlerini özüne sindirmiş,
kendini ve çıkarlarını Türk halkıyla bir tutan, yurdunu ve halkını koşulsuz ve
ve ödünsüz seven sevgili aydınlarımıza içinde bulunduğumuz zor günlerin
bir gereği olarak dikkatlere sunulmuştur,