ANKARADA BİRİKTİ ACILARIM...Umutsuz bakışlarında, kırık bir çığlık duyduğumda. Korkusuz ruhum, hayallerimde sürgün gibiydi. İçimden zamansız uçurdun sevdayı. Masalımsı bir şiir gibiydin vefasız… Yanılgılarım omuzlarıma düşerken, Feryadım göklerin acısıyla karıştı. Yüreğimdeki sana söz dinletemedim. Vefayı sadece sevda türkülerine yazdım. Ağıtları, umutları, bitmeyen şarkıları, Hüznümün sensizliğinde sakladım… Ankara’da birikti acılarım… Bir avuç geçmişinle kapattım kapılarımı Sorma sakın bana yorgunluğumu, Yüreğimdeki depremleri. Sana yüreğimi doldur demiştim, Avuçlarına yüreğimi bırakmıştım. Gül yüreğimde acılar derya deniz. Senin olmadığın bahçeme yağmurlar düşermiş. Bülbül konarmış gül dallarıma bana ne, Dört bir yanıma ahlar, siyahlar düştü. Seni getirmedikleri için, dargınım baharlara. Ankara’da birikti acılarım… Yok desem de varsın, kalbimin parçasısın. Bazen damla damla, bazen oluk oluk gözyaşlarım. Kurtulamıyorum anılardan, hatıralardan. Öfkem küçük kalır, sevgim ağır basar. Yok desem de varsın, kalbimin parçasısın. Böyle birikti Ankara’da acılarım… GÜL DEMİRBİLEK |
ANı/lar, Ah Anı/lar,
Bir/iki[r] güllü bohça[m] da
sakla/rım,
ıssız gün/lerin
gelir
gözlerim/e
ak(lı)ma,
KARA yaz(ı say)arım. ... MAD.
Sonra.
ANKARA... Dilerim Acılar olarak saydıklarınızın her biri İsminiz gibi GÜLe döner,
Anılar deyince GÜL Yüreğinizde hep GÜL açar.
mısıralar Hüzün deryası olmuş akmış yürek sızısı olarak.
artık Ankara deyince acılar değil tatlı anılar ve yaşamlar başlar hayatınızda...
GÜL Sevgiler Sevgili GÜL...
MADemircan.