Gün bıraktı kendini
Dağın arkasına
Senin gibiydi giderken
Esmer, derin bir geceye
Kaç kum tanesi daha ister
Kovuşturmasız bir aşk için
Kaç kelle, kaç ölümlü
ve dahi kim bilir
Bir o kadar da iğne batımı
Yalan lüzum eder

Ağrıyla bölünür deliksiz uyku
En yalın hallerinde bu sızı
Mutsuzluğa da alışır

Sorsan, yen içinde
Baksan, kör atımı bir kalp
ve bulduğu her gölgemi
Vursun başsız süvari
Bu hallere alışıyorsam

Yar…
Tutuşan güz yapraklarından
Yeni bir ölüm doğur bana
ve ser üzerime gazlı tülbendi
Yaralarımdan sızan ümidi
Bastır parmak uçlarınla
Yitirilen kaç an varsa
Zamanlı, zamansız
ve aman dilemeyen inadıma inat
Hoyrat bir ağıtın kollarına
Hırçın bir rüzgârın ahiyle sarıl

Bu yer,
“Mesut Bir Adam Çıkmazı” değil
Dört mukaddesin önüne eğildim
Ve her kutsal lafzın kalbiyle
Huzuru beklerim…