faili meçhul yalnızlıklarım
ne kadar da fuzuliyim bu diyarda
adını anımsayamadığım ümitlerim faili meçhul yalnızlıklarım bir de ellerinden tutamadığım gülüşünü özlediğim sevdiğim süreyyalar eskisi gibi parlamıyordu alacakaranlıklar siniyordu üstüne şehrin en kuytu köşeler mavzerim eriyor her geçen gün bedenim özlüyorum annemin ninnilerini babamın sert bakışlarını süleymaniye de ezan sesini çekiyorum delicesine son sigaramı yalnızlık rıhtımında sessizce atıyorum artık son çıpayı elveda |
bir de ellerinden tutamadığım
gülüşünü özlediğim sevdiğim
güzel bir vedaydı tebrikler.. hoşçakal