aklımın tutturgaçlarından dipnotlar...gece karaydı üşüyordu ben de üşüyordum sığmıyordu yataklara gece orospuları ve her yatak bir puşt zulası yeniden doğuyordu dünya tanrının reddettiği çocukların avucunda çıplaktı aşk giyinmek için bir gömlek sığınmak adına bir delik arıyordu kayıyordu dünya aklımın tutturgaçlarından ve kaçıyordu hayat gebe bırakarak aklımı körpecik yetim umutlara ve bitiyordu gebeliğim o an düşüyordu dimağımdan doğuramadığım çocuklar bunca gel-gitin arasında hücrelerime yürüyordu aşk ve ben utanıyordum her yanım aşk kesiliyor ölüyordum dışarıda çocuklar ölüyordu analar sızıyordu gecenin ortasına kendi gözyaşlarıyla kanla yıkanıyordu dünya ben aşk diyordum ölüyordum “tanrım” diyordum “kızma bana” “inanmazsam aşka nasıl inanırım sana” duymuyordu kükrüyordu gökler topraklar ağlıyordu ve utanıyordu kendinden dünya aşık olduğumu sandığım tüm adamlar geceye ürüyordu elimde sapan çocukluğumdan kalma onları vuruyordum gülüyordu gece kuşları bana ben susuyordum çıkıyordum babamın anlattıklarından anlatamadıklarında duruyordum acının dudağına konuyordum buz gibi tirtir titriyordum kan sızıyordu bir gelin duvağından zılgıtlar eşlik ediyordu ve çocuklar doğuyordu ölmek için yeniden davul zurna halay duruyordu bu bayrama diğer yanda tek gecelik sevişmelere duruyordu aşk kentin arka sokaklarında öpüşlerde sirkemsi bir şarap tadı kirleniyordu aşk iki bacak arası yapış yapış ağdalanmış bir zaman sabaha karşı işlenen cinayette anılmasa da adım insanlığım heyelan ve düşüyor hiç doğmayacak bir adam kadın kusmuklarından ateş yürüyor geceye ve dünyayı yutuyor zaman ve ben hala aşk diyorum biliyorum aşık olursam çıkacağım insanlıktan ve ille de aşk kurtar beni insan olma utancından… sevgi kaya |
kesinlikle ayaktayım.itibarı kendine ait bir şiir....
şimdi durum 1- 0 kendi kaleme gol attım