ÖLÜ ŞEHİR
Günlerdir asılmakta kirli bir ilmikle
İçimdeki vaftiz edilmiş çocukluğum Ölmemiş naaşıma akbabalar üşüşmekte Ve, yüreğim bir ayaz tufanda üşümekte Bir kurşun benliğim, sıkılmakta karanlıklara Ceplerim yırtık,biriktiremediğim anılara Bu şehir suskun,bu şehir ölü,bu şehir sen/siz Bu şehir başlı başına koca bir ayıp Tüm inandığım sözlerin harfleri kayıp Kitaplarım karakolun sobasında yakılmış Susturamadığım sesimin yankıları sararmış Esaret kokulu bahçenin köşesinde Duvarlara vurduğum yumruklarım kanamış Sana ise sadece yüreğimdeki bebek inanmış İçimde büyürken minik bedeniyle hayat Ben kadar, haksızlıkları boşa sorgulamış Cesedimi yakın şimdi riyakarlar Küllerimi savurun rüzgara Uçurtmaların iplerini kesin Çocukları inandırın özgür masallara Yalan düzlüklerden geçin sessizce Özgürlüğün uçurumundan, beni itin. |
en güzel kır çiçekleri uçurumların dibinde olur.....
şiir hakettiği yerde....tebrik ederim
ar_ge tarafından 4/22/2009 3:41:34 PM zamanında düzenlenmiştir.