Kanadı Kırık Gençliğim
Hüzün satırlarım döküldükçe sayfalarıma,
Kalemimden sızan mürekkep damlaları Gözyaşlarımla birlikte deniz akar Doğanın rengiyle birleşen bedenim kaybolur gider gökyüzüne Fırtınanın sessizliğine karışan nefeslerim Düşüncelere dalan aklımın çıkmazında soluğu kesilir Labirentin ortasında yorgun düşen gençliğim, Çıkış kapısından uzak, bir sis perdesi kaplar etrafımı Harap olan yüreğimin yalnızlığı Bir yaralı serçe gibi duvara çarparak yere düşer Ne kadar "buradayım" desede masum bakışları Çevresinde kimse görmez olmuş çaresizliğini. Şimdi kanadı kırık düşüncelerinde saklı geleceğim Canımdan koparılan umut yapraklarımla, Bahar dallarında son nefesini veriyor, Solgun, yılgın ve ayaklar altında çiğnenen körpe yaşamım... Arda KARANFİLOĞLU |
KALEMİNİZ DAİM OLSUN