ıssızkalabalıklar içinde yapayalnız kalmakmış sensiz olmak yanlızlıktan değil de sensizliktenmiş bu sessizlik duyulan her ses anlamsız olmadığın her cümleyse değersiz şimdi güvercin kıytısındaki avlularda doğarken gün olmayışına savrulur okkalı her küfür bilirim faydasız keşkelerdir düşmanım belkilerleyse hiç dost olamadım bildiğim tüm doğruları unutup ezberlerimi bozdum ve yalan yanlış ne varsa dahil oldum sensizliğin kuytusunda gidişin... o aklımdan hiç gitmeyen gidişin nasılda yandı canım gözümde donan her damlada resmedildi sanki acılarım içimde kopan fırtınada haykırdım gitme ! ve sen... gidişinle bitti sanırken herşeyi ben sana her gün suskunluklarımdan sevdalar büyüttüm şimdi o kadar çoksun ki içimde gelsen de yetemezsin içimdeki kendine gel/me ! -şimdi tüm balonlarlarımız uçmuşken gök/yüzümüzden kuşaksız kalan bir semayadır uyanışımız- Gülay Bulut |
beğenerek okudum
saygılarımla