en unutamadığım...
sen,
gülünce baharın gözlerine,
daha çok seviyordum mevsimi.
yaprak dökse de ilk gençliğim...

ama yoksun/


çığlıkla boğulan gece
dökülüyor şimdi sesimin kadifesine.
bir cıgara kadar uzak özlemin,
akınca içimdeki nehirlere
yıldızları basıyorum yaralarıma.
baktığını bildiğimdendir
göğü öpüyorum...



darmadağın bir hayatın

ellerinden tutarken çocukluğum

-hani bir umut belki "kendim" olurum-

ben,

/göğsümün altında kocaman bir yara/

sensizliği kanıyorum...




yalnız/

bu kent kadar matemliyim şimdi

iki tek atsam diyorum hani

efkar sarsam hüznüme

ruhumdaki acıya inat...

dağılsa yüzünden kalan hasret

unutsam adınla gelen herşeyi...


olmuyor...

yine
kendine saplıyor şair
en acı kelimeleri:

/ tanrı öğretmedi henüz

bir kadını

yenilmeden sevmeyi.../



f.g./tatvan/2009/