şimdi bu şiir kimin?
SEN
-sesimin yatağında kızıl vaveyla büyümeyi bekleyen kentler, memleketim.- iklim kahır ve hala cennetimdir gözlerin bilinsin. ah can..! hawar düşüyor işte güz yangınlara görüyor musun? BEN sonsuzluk tümcesini çıkarıp atınca yüzündeki şiirden -ki o zaman gün utanıyor güneşinden- ve baharın parmak uçlarına değince çocukluğumun nefesi zaman, hasretin memelerinden acıyı sağaltacak göreceksin. ama biz yine de buğulu camlara yazılmış gibi umudun düşüyle bekleyeceğiz sevmeyi... ki duyar gibiyim çoğu zaman tanrının "gel de uslan" deyişini... tatvan |
buğulu camlara yazılmış gibi
umudun düşüyle bekleyeceğiz
sevmeyi...
ki duyar gibiyim çoğu zaman
tanrının "gel de uslan" deyişini...
bu şiir yüreğinde sevdası olan herkesin umudu olanların saygılar...