Duvarlardan sarkan çığlıklar kırılıyor,
Bir bir batıyor yüreğime.
Her biri saplanıyor kanayan ömrüme
Üzerimde çığlıklarımdan başka bir şey yok.

üzerimi arasalar bulacakları tek şey ruhsatsız yalnızlığım....çığlıklarımın ayağına bağladım en ağır düşlerimi...fırlattım ömrümün kuyularına... her kuyunun başında bekliyor yaralı bir yanım....

Yokluğunu taşıyorum tenimde,
Kara bir delik gibi.
Çarpan her sözcük, görüntü, anlam, anlamsızlık
Yutuluyor bir anda her yerimde.

her kendi karanlığıma döndüğümde biraz daha küçülüyor soğuyor kendime sarılan ellerim....uçurumlar biriktiriyorum içimde her atladığımda ölmediğim yinede canım yanmıyor...sadece rüzgarıma çarpan bir kuş öldüğünde acıyor canım...

Bir ilkbahar sabahında,
Yalnızlık düşen sesini izliyorum eşyalarda,
Özlemin fırtına olup düşüyor
Yüreğimin ıssız bozkırlarına.

çoktandır hiç bir canlı yetişmiyor yüreğimin coğrafyasında...kışa dönük yüzü hasretin...perdelerini çektim ruhumun... acı bir kahve tadında şimdi hüznüm...


Ortasına terk edildiğim hayat,
Yıldızlarım bir bir söndü,
Zaman dondu
Bir su zambağının kımıltısızlığında.

düştüğümde hayatın tam ortasına önce çocukluğum kaybetti gülüşünü...cebindeki yıldızları düşürdüğünde ben çoktan büyümüştüm...bir su zambağı solarken güneşe küs içimdeki çocuk terk etti beni...


Şimdi sessizlik gözyaşı döküyor
Düşlerin kıyısında.
Seni arıyorum deniz kabuklarının
Okyanusu taşıyan uğultusunda.



Buzdan bir heykelim güneş ülkesinde
Kaderi eriyip tükenmek olan…

tenhalığımda kendi sesime yabancı kelimelerim....ayaklarım eskiyene kadar dolaşıyorum adını bilmediğim şehirlerde ipini çektiğim düşlerim asılı hala arkama bakmadığım yollarda...

nerde mi beni terk eden küçük kız?

buzlar ülkesinin soğuk yüzlü gelini şimdi kendi yaralarına sevdalı yalnızlığa nikahlı...

iyi şiirdi tebrikler şair ....

saygılarımla....