İnsan Olabilecek miyiz Şimdi?Cennet gibi dünyamızı Çevirdik harabeye Unuttuk insan olmayı Ve insanca yaşamayı Hiç usanmadık yıkmaktan Hiç bıkmadık yok etmekten, Duymadık, Duymazlıktan geldik “ yeter “ diyen sesleri Bir daha Bir daha indirdik Utanmadan darbeleri İnsanlığın değil Olduk sermayenin kölesi Yapmışız duvarları önümüze Parmaklık örmüşüz hayallerimize Kapatmışız gözlerimizi, Sevgiye ve güvene Avutmuşuz kendimizi yalanlarla İnanmışız kendimiz, kendi yalanımıza Ve Ve izin vermişiz Korku tohumlarının ekilmesine Kulaç atamamışız mavi sularda Korkmuşuz kendi gölgemizden Ve Çıkamamışız koylar dışına Boğulup gitmişiz sığ sularda Ekmişiz nifak tohumlarını beynimize Uzatmamışız elimizi düşenlere Çekip gitmişiz yanından Dönüp bakmamışız “ banane” diye Ve Kaybetmişiz benliğimizi, Çıkar üstüne kurmuşuz ilişkilerimizi Unutmuş unutur olmuşuz Karşılıksız sevmeyi sevilmeyi Acı içinde yüreğimiz Ağrı içinde beynimiz Düşünüyoruz şimdi, Dönmek mümkün mü geri, Onarabilecek miyiz düşleri, Salabilecek miyiz beyinleri Yeniden düşünceye “Yeter” diyen sesleri duyup, Yanacak mıyız pişmanlıklarımızda Yanlışları görüp Tamir edebilecek miyiz yıktıklarımızı Ve Yeniden İnsan gibi insan olmayı Başarabilecek miyiz şimdi? Türkan DİNÇER 01:45 (yüzmek varken enginlerde Sordunuz mu kendinize, Neden çayda boğuluruz …) Resim Türkan DİNÇER Yer: Sinop’ta gün batımı |
ne zaman insan olduğumuzu hatırlarsak
okunasıydı
tebriklerim yürekten
saygımla