Osman çavuş bana 1982 yılında kaybetmiş olduğum dayımı yeniden anımsattı ( hiç unutmadım ya)

Dayım at için ölüme giderdi. Onun için at çok değerli bir varlıktı. Başka bir şeye de gerek yoktu. Hayatı boyunca hep atı olmuştu ama gün gelip kötü duruma düşünce atını satmak zorunda kalmış ve ardından kendisi yataklara düşmüştü. Bir zaman sonra kendine geldi ama hep atını sayıklıyordu.

Bizim köyümüz dağbaşında bir köy. Kasabaya uzak. ulaşım ya at ile ya da o zamanlar çok azdı çip ya da kamyon ile olurdu. Dayım oğluna nişan yapmak için kendi köyümüzden uzak başka bir köye giderken traktörün romorkundan ayağa kalkıyor ve " işte benim atım, benim atım yakalayın onu" diye bağıırken romorktan düşüyor. Hiç kimse dayımın gördüğü atı göremiyor.dayımı düştüğü yerden kadırıp kasabaya getriken yolda ölüyor. Ardında 5 tanbe yetim ve sakat bir hanım bırakıp ayrılıyor.

Beni geçmişime götürdü dizeleriniz. Teşekkür ediyorum paylaşımınız için.

Kaleminizi kutluyorum saygılar yüreğinize. Osman çavuş ve bu dünyadan ayrılan tüm insanların mekanı cennet olsun.