VE GÖZLERİMDE GÜNEŞ BATTI
Ve gözlerimde güneş battı ayazlı bir günün ertesinde
Öyle alelade öyle sıradandı ki O kadar ağır ve bir o kadar da hazindi ki…. Bir ölüm sinsiliğinde bastı karabasanlar Bir ölüm ‘ansız’lığında kendini alıp gitti hayatlar Hiçbir zaman bir cümlenin öğesi olamadım Ne bir duvarın taşı olabildim Ne de bir baltanın sapı!… Faili meçhul bir hayat olmanın arifesindeyim Cebimde üç beş ‘an’kırıntısı Mürekkebi damlayan kırık bir kalemin avuçlarımda kanı Bozuk bir plak gibi dün’ler kulağımda Harfleri, heceleri, kelimeleri birbirine karışmış yaşantılar çığ misali abanmakta Yer kırık ,gök yıkık Bildiğim tüm hayatlar darma dağınık Bir ölüm sinsiliğinde bastı karabasanlar Ne bir duvarın taşı olabildim ne de bir cümlenin öğesi Sustum sözlerimi evet Sesimi soluğumu sustum Zehri içime ezelden akıtılmış düzene Hayat deyip ‘avundum’evet! |
Belki olacak o yereğe yoğun bir akın.
Sen batmayan güneş tavrını takın,
O kadar ümitsiz ki, başka güneş doğsun.
Tebrik ederim..