Bir adım mesafe aramızda..
Sessiz ve yorgun..
Yaşanmışlıkların acı çığlıklarını duyuyor musun.?

O bir adım mesafede..
Uzatsan da dokunamam ellerine..
O mesafe,
öyle uzak ki..
öyle soğuk..

Şimdi
Biz
Birkaç dakika sonra
‘’Bir varmış bir yokmuş’’ olacağız,
İki kahraman misali eski masallara..

Ve unutmayacağız,
Yüzlerimizde,
Yarınlara saklayacağımız son bakışı..

Gül..Son kez gül bana..

Kurcalama göz bebeklerimi ama..
Hiçbir veda da ağlamam ben !

Yalan! Hele bir köşeyi dön sen..

Yüzüne bakarım çaresiz..
Ama dimdik karşında..
Ama umarsız..
Ama çıkarsız..

Ayrılıklarda sevdaya dahilmiş..
Yazık ..!

Hep aynı şarkı çınlar kulaklarımda,
Nasıl da yakışıyor vedalara..

Franck Pourcel den /Anonimo veneziano..

Sonra yağmur
usulca..
Ve sıkıca yumarım gözlerimi..
Görmezsin..
Bilmezsin..

Açıldıkça mesafe üşürüm
Köşeyi döner
Ve gidersin..

Hiçbir yağmur ıslatamaz beni,
Göz yaşlarım kadar..
Ve göz yaşlarımın yetemeyeceği kadar
vedalarım var..