KAYIP KİMSESİZLİĞİMİZ
Büyüyor içimizdeki çocuklar ,
Sonunu bilmediğin masallarınla.. Cüceler, öldürüyor pamuk prensesi, Ayakkabısı dar gelen kül kedisi.. Bak ! bahar gelmiş haberimiz yok Batsın artık yüzündeki kış güneşi.. Hatırlıyorum seni.. Çamura bulanmış ıslak yüreğini.. En çokta ellerini.. İnce dokunuşlu , Bulut beyazı sanki.. Kaç takvim geçti oysa üzerimizden Kaç kadın.. Kaç adam.. Kaç beden.. İşlek caddelerin ıssız sokaklarında kaybettik kimliklerimizi.. Ve ayaza çalan kimsesizliğimizle, Ruhu kaçık bedenlerimizden tanır mıyız birbirimizi..? |