’’ Son saatim çok erken, çalsın istemiyorum
Beni dostlar yaşarken, alsın istemiyorum
Ölümümde sonumda, yalnızlığım ruhumda
Gözlerim yanan mumda, kalsın istemiyorum ’’



Ayla DİKMEN

buğulu bir pencereye yaslandı yüzüm
geçen yıl ki gazeteler kaplamıştı camları
macunları kurumuş
donarak ölen sineklerin üstüne istifleniyordu
kent
küçük bir kız çocuğu sanki
bacaklarını aralamış
yağmuru dinliyordu



dört ayrı kırmızı var gökyüzünde
en güzeli
yatağa dökülen şaraptı
evet
o aşktı



az önce
dayanılmaz bir 45’ lik taktı pala
tanrım
o iğne plağa değil
sanki beynime saplanıyordu



’ ’Son saatim çok erken, çalsın istemiyorum
Beni dostlar yaşarken, alsın istemiyorum
Ölümümde sonumda, yalnızlığım ruhumda
Gözlerim yanan mumda, kalsın istemiyorum ’ ’




az sonra şarkı bitiyor
herkes masadan kalkıp gidiyordu


dirseğimin altında
on yıl önceden kalma bir gazete
katlayıp rakı sofrasından
montumun cebine koydum
yeni taşındığım otel odasının
penceresini kapatmak için



yürüyorum öyle dağınık
ağzım açık
çise yağmur damağımda
hala çocukmuşuz sanki
o gazeteler yıllanmadan
babam rakı sofrasından kalkmadan
annem pikaba o 45’likleri takmadan
yaşamıyormuş balat, agora...




ahşap korkuluklara tutunup
çıktım o soğuk otel odasına
öyle yalnız ki
yüzü toz toprak sandalyenin
masadaki küçük vazonun


uçuk kaçık martılar
öyle sarhoşlar ki
iki de bir göğsüme çarpıp
yere düşüyorlar
bense gülüyorum
yasak olmasına rağmen yabancılara
yaşama ihtimali




saat üç civarı
limana yanaştı ganja kokulu vapur
denize en yakın halata sımsıkı tutundum
balıklar donmuş
gölgeler puslu
dumanları sızıyordu yırtık afişlere



alicengiz olmalı diyorum
bu geniş güvertede
en güzel oyunu,
aşka dair sahnede olmalı diyordum


oysa unutmuştum
ihtimallerin yasaklandığını
uzun süredir aranıyorum
her yanım
militan yalnızlığı şimdi.




kemer- 2009