ey kul
.
.
.
kıyameti erteleyip
sûretine yasladın çok zamanlı her acıyı
derviş kapılarında zikir dedikçe hak
sen dedin illa aşk

ne secde bildin
ne de yemin
her buluşunda kendini iflah olmaz yalnızlıkta
tabutsuz duasız bir sitem karşılayacak
nasıl olsa araftır her iki cihan da sana

değil mi ki toprak da haram
bütün dünya senin olsun
ama ruhun asla

et kemikle sarıldıkça hasrete
karanlık bir çıplağı örtecek
sözü örter gibi her ilahi
örmedikçe günahını
kutsal örümcek diline zerk edecek ahh’ını

şimdi kendinde yitmenin önsözüdür şiir
kurgulanmış hiçlikte son sözdür şair

ah oğul
.
.
.
eğildi gözlerine hilkat garibesi gövdeler
ne vakit bir maviydi
esrarlı zamanların dumanlı sevdası
o vakit katliamıydın kendinin
şimdi vebali

rüzgarı hançeresinde düğümleyen bir gölge esiyor
biliyorum şimdi içinde son uçumluk kanat
kanattıkça tenleri
imgeler büyüyor
ama çoğaltmaz ki seni

sevabı rüyalarından çalınmış
yazısı hazan sarısı oğul
kaderi rab dikti hırkana
kederi ana

şimdi tertemiz giyinmektir şiir
zamansız bir ölümde kefendir şair

huu yar
.
.
.
israf olunmuş meleklerin çığlıkları doğuyor geceye
kapış kapış bir heyecan resmediliyor
yalanlarında
kandıkça kekremsi bir gülüş deri değiştiriyor
ahh… yılan ne kadar da masummuş meğer

ve yağmur yanlış meyillere yağdıkça
göz yaşı yüklemsiz bir hayatı yükleniyor
-sen diye-

kaç kalibrelik bir intihar ıslanıyor ki şuan
tetik sadece saçak altı
kurşuni bir şimşek aydınlatıyor sensizlik sokağını
kaldırım taşlarından sızıyor ayıp
ahh yar…senin notaların kayıp

şimdi tek bir sesle söylenmelidir şiir
nakaratı belli olsa da aşk’tır şair…