ŞİİRİME GÖMSÜNLER BENİ
yine sensiz uyandı gözlerim bak
gün yine sensiz doğdu yine bu iklime yağmurlar yağdı bak güneş KÜSMÜŞ içimi seller basmış kapılmış gidiyorum deli rüzgarına kaç iklim kaç diyar dolaştı dilim söyle yaaar ey yar hani benim olacaktı salkım saçak baharlar hani yüreğimi üşütmeyen sevdalar vaad etmişti dilin hani hep sana çıkacaktı en kör sokaklar benden gidiyordun usulca gidiyorsun yakıp tüm vaadleri şirimin ağıdında bir masalı terkediyorsun yine sensiz uyandı gözlerim bak yine sensiz doğdu güneş güne öksüz bir iklimin seline kapıldım yollarım kör çareler naçar ve ben çorak bir aşkın sabahına uyandım çöle döndü yüreğim avazım sustu ardından tutunmam ellerine gelme istemem şiirime gömsünler beni gidişin kıyameti küstürdü gidişin tüm mevsimleri susturdu dayanmaz yüreğim son vedalara ağıdına sustum kendimden bile usandım gidiyorum yine sensiz uyandı gözlerim yine güneş güne küstü bu gün yokluğunun ilk günü bu gün ayrılığın düğünü.. NİLÜFER GÖKDEMİR(GÜR) 27/12/2008 |