Geceye döl atmış kısırlığın namlusu
Zaferlere yürürken kapı arkasında gölgesi
Bayraklarını açmış dilde kurşunların ucu
Dağlara yol alan yetim bakışı gururlu

Ağlamalarını sakladı
Gülüşlerini de
Öylesi hissiz kaldı bahar çiçeklerine
Yüreğine bastı bakışlar, ezdi
Meğer hep gözü gözünde olanlarınmış silahlar

Bir ses yankılansaydı duvarlarında
Bir el uzansaydı parmağına
Beslediği sevdası yormayacaktı gönlünü
Kimse hor bakmayacaktı alnına

Eşikten geçen telli duvaklı kuma
Hayallerine bıraktılar bir döl/ki
Kadınlığı utandı köşelerde ağlarken
Ebem kuşağında ala boyanırken, kimse görmedi

Oysa
Her gece anlatmıştı beşiğine masalını
Karalarken camların buğusuna kızlarının adını..
Sus kesildi
Yok artık kırık canlarda adı
Birkaç metrelik ipe çizdi son hüznündeki resmini


Nevim Karahan