Kadındı, eşti, anaydı
Ayakları altında cenneti taşıyandı.
Erkekti, kocaydı, babaydı
Zincirin ilk halkasıydı...

Dudaklarında tebessüm, yüreklerinde sevgi
Okşadılar gölgemizi titrek mum alevinde
Öpüyorken gözlerini uyku
Şarkılar söylediler gün ışığına.

Ayrılmadı elleri ellerimizden;
Ne karanlığın iniltisi,
Ne de umutsuzluğun sesinden korktu
Bahara çiçek, yalnızlığa dost yürekleri...

Sarardı küskün gençlikleri,
Yok oldu çelimsiz düşleri.
Yenik düştüler devrilen yıllara;
Yaşlandılar, hastalandılar,
Kimi zaman şimşekler çaktı emanet arzularına
Kimi zaman yaş döktü bulutlar gecenin gözünde...

Sinsice uzaklaşan zaman,
Islak yüzlü bir ana,
Beli bükük bir baba bıraktı geride! ...
Nereye koyacaktık onları? Bulunmalıydı bir çare...
Bizimdiler, bizdendiler
Candılar, canandılar...

Çabuk unutmuştu küf tutmuş yüreklerimiz,
Yıllarını çaldığımız,
Özlemlerini susturduğumuz,
Ve ezgilerini yavaşlattığımız
Bu değerli varlıklarımızı...

Gitmeliydiler bizden! ... Ama nereye? ...
Yer bulundu, sorun çözüldü;
Bir yatak, iki de iskemle,
Sarı çiçekli kırık bir masa
Ve sıvasız dört duvar! ...

İşte yuvan;
İşte HUZUR EVİn
Anacığım-babacığım! ...
Her boydan, her huydan arkadaş;
Eğlen, keyfine bak, meraklanma bizden yana
Geliriz arada, bayramda-seyranda,
Öper elini, alırız duanı! ...
Kırılmasın yüreğin...

Bunlar çocuklarım, bu da alın yazım:
Beş yıldır buradayım, huzur içinde ömrüm.
Kimseye yok minnetim, düşe-kalka büyüyorum
Sarıldıkça acılara gece-gündüz uyuyorum! ...
Yalnızlıktır dostum! ...BEN onunla yaşıyorum...

Boğazımda düğüm düğüm hıçkırık,
Kulağımda yalnızlık sesi
Düşmüyor dilimden hasretlik şarkısı...
Elimde kırık bir saz, kaderime çalıyorum
Çarptıkça kalbim şükredip ağlıyorum! ...

Kadındı, eşti, anaydı
Erkekti, kocaydı, babaydı
Yüzünde nuru, gönlünde hüznüyle
Dilsiz yalnızlığın bekçisi,
Karanlığın güne açılan penceresiydi...

Öyle uzak ki şimdi onlar için;
Deniz, kum, Güneş,
Çığlığını gizleyen derin dalgalar;
Martı sesleri, kum taneleri, denizle sohbet...
Öyle uzak ki;
El öpmeler, bayram kutlamalar...

Suskun artık hüzün yüklü o yürekler;
Işığın aydınlattığı kadarını görebiliyor,
Duymaları gerektiği kadarını duyabiliyorlar
Ve kader deyip yanıyorlar...

Canlarımız, analarımız-babalarımız;
Ne kadar da küçülmüşüz, büyüdüğümüze inanırken
Ve ne kadar da alçalmışız
Sizi bizden ayırırken...

Ki sen anacığım; dokuz ayını,
Gecesini gündüzünü bana veren
Tatlı dilli, güler yüzlü meleğim
Sığdıramadım seni bir odaya,
Sığdıramadım daralan yüreğime.
Affet! ...

Ve sen babacığım; yüreği sevgi dolu eşsiz insan
Karınca misali çalışan, doyuran, her an yanımda olan
Yazıklar olsun bana, bir yer bulamadım sana.
Affet! ...

Bırakın;
Utanç yağsın bu bedeni taşıyan köhne yüreğime,
Utanç yağsın gece yarısı sessizliğime
Ve utanç yağsın büyüğe saygıyı, küçüğe sevgiyi unutanlara...

Her düşenin ardından, olur elbet bir düşen! ...
UNUTMA! ...
Dönmeyi bırakmaz dünya...


Rukiye Çelik
15.12.2008 09:52:00