Ben toprağınım, sen bende açan gül
Yağmura kızamam yüreğin ıslanır
İçimdeki hasrete busen ilaçtır
Bu can bir nefese bir de sana muhtaçtır
Şimdi dağları maviye boyamak
Gelir içimden,
Rengini bakışından alırken deniz
Gözlerindir ormanların yeşil örtüsü

Kıskanır ateşlere düşen bir avuç kül
Varlığında nehirlerin uykusu gelir
Oysa bir çiçek kadar narindir kalbin
Geceler karanlığı giyinirken saçlarında
Bir şehir denizinden ayrılırken sessiz
Bir limandan geriye ne kalırsa
Yokluğunda öyledir, sen susarken nedensiz
Oysa gülüşün kadar sıcaktır seninle hayat
Doğan güneş kadar canlıdır seninle hayat.

Sen konuşurken lal olur gül bahçesinde bülbül
Gülünü unutacak kadar asidir bu yürek
Bana volkanlardan bir yığın kül bulutu kalır
Şimdi mevsim bahardır aylardan nisan
Senle zaman bir asude pınardır akar gider
Söyle yağmurun gülü senle nasıl gülmez insan
Bak uykusu geldi ağlayan karanlığın


Bir güneş nasıl doğarsa şafağın kundağında
Bu yürek öyle doğar bir enkaz yığınından
Ey yürek ses ver içinde susan çığlığa
Dağılsın gözlerinde intiharın bulutları

Gülüşüne hayrandır kâinat ve bu gönül
Yaralanmış umutların merhemidir
Dudağının kıvrımında nefes alan tebessüm
Bir çiçek nasıl büyür çöl şahittir acılarına
Buhranımdır sensizlik bilesin ey yar
Yok, bana gönlünden başka diyar
Ey içimdeki susuzluğum yoldaş ol bana
Gideyim vuslatın elaya çalan gözlerine
Sen susma üşürken en güzel türküler
Ben gideyim dilinin tatlı sözlerine

Hüseyin Özbay