İstanbul-Temmuz 1976



hüznün vazgeçilmez acılarında
yangınlara uğradı kaç zamandır
kurağı yaşıyor gönül iklimim
boşuna mesafelere isyanlarım
boşuna Eyyüb-i sabrım
zikrinden geçmiyor dilim

kaç kere tembih ettim
şu divane gönülü
kaç kere tehtit ettim
olmuyor ahh olmuyor
yüz kere etse de tövbe
gönülden sevince insan
bin kere bozuyor

uzadıkça uzadı sensizliğim
büyüdükçe büyüdü hasretim
zor acılar mekan tuttu yüreğime
çık git demekle gitmiyor
sevgi rahmet olup yağmadıkça
toprağın suya hasreti bitmiyor

pembe üstüne mavi satırlara
yazdıklarını tekrar tekrar okudum
motif motif, desen desen işlediğin
muhabbetini ilaç edindim acılarıma
harlanan alevinde aşkın, yeniden
kanayan yaralarımı dağladım
rahmetinin kevserinden içtim içtim
çok şükür bir nebze kandım
vuslatın o doyumsuz hazzıyla
şafaklarca sevenler için ağladım