Yolcuyum,
O’nda…
O’na…
O’nunla!..

O
seyrediyor bende;
beni, benimle!..
Urûc ediyorum semâma!..

“Kalb”ime, “RUH”uma, “sır”rıma,
“hafî”me; “ahfâ”da!
Hiç oluyor insan;
Hep oluyor O!..
Seyredilen ve Seyreden!..

“Kalb”imle düşünüyor,
“nefs”im!..
“RUH”umla Esmâyı seyrediyor…
“Sır”rımla müsemmayı görüyorum…
“Hafî”de yalnızca “ben” varım diyor!..
Hitabı işitense, “Kendisi”!..
“Ahfâ”da…
Hişşşt!
Dur ve sus orada!

O evren!..
O, âlemler!..
O,
“RUH” adlı melek!
O’nun da “Nefs”i var…
O’nun da “Kalb”i var!..
O’nun da “RUH”u var!..
O’nun da “Sır”rı var!..
O’nun da “Hafî”si var!..
Ve “Ahfâ”sıyla;

NOKTA!
NOKTA, evren!..
Evrende nokta, ben!

Nokta, mahlûk;
nokta yaratılmış!..
Noktada bir hiç olan ben;

fakîr,
garîb,
âciz,
muhtaç!..

Nokta,
Yaratan’ı tespih etmede;
milyarlarca organı
yüz milyarlarca diliyle…
O’ nca.