zamanım çok kısa
yelkovanlar acele ediyor,
ve
annem hala solgun hala yasta
...
bugün cumartesi
annem ölümüne tanık oluyor...

Kelebeğin başlayan yalnızlığına doğru
yeni mevsimlik göçler alıyordu
hüzün kovanları.
Kuşlar, mutasyona uğramış ya da uğratılan,
kavimlikler gibi
yanar döner turnalar kadar,
sevgiliye ağıtlanırlardı kuşluk vakitlerinde.

Ne zaman çizelgesiz insan görseydi
Yüzüm ,
Hep yeni ve hep masum akardı kızıl dere.

Şaraplaşan tenim kadar sıcak ve öylece
yeni bir dünya olurdu avuçlarımdan akan.

İyi olan bendim,
güzel olan da bendim.
Sevdası sonralaşmış
sonralaştırılmış güzel de bendim.

Annem eteğinin altında saklardı namusunu,
ben saklamazdım.
Namusun çevreleşen ya da dünyalaşan sohbetine
tanık olurdum kuşluk vakitlerinde.

Annem eteğinin altında saklardı namusunu,
ben saklamazdım.

Yeni değildim, yenileşendim ben.
Aşık olandım, aşk kokandım.
Şaraplaşan savrukluğumla namusu gömendim,
yerin yedi katlığına.
Palmiyenin gülünç bakışları karşısında
Neylere tutuşan gece kadar soluksuz,
Vardiyalar arkasında kara trenleşen vagonlar,
Sessizliğine söverlerdi.
Kendilerinden öte her şeye.
Ben yas tutarken, yağmur yağardı.

Yeni terleyen, göğüs uçlarıyla oynaşan,
Çocuk olurdum…

Sonra ilkbahar sabahında kendine veda eden,
Seksenlik yeni bir çocuk daha olurdum,
Utanmadan…

Annem eteğinin altında saklardı namusunu,
Ben,
Çizelgesiz insan yüzlerinde arardım hep.


(bana yaz dedi, yazdım…, )
İstanbul
Devam edecek…