Uykularım bir şeyler kaybediyor
kendim olan ben, kendimi arıyorum
gecenin virtüözünde…

Tramvaylar bekleşirken
ben şarkı söylüyorum sessizce,
kahramanı(m) ben oluyorum bu defa.

Tramvaylar bekleşirken,
Yahudi oluyorum, asarak kendimi Sivas’ın katliamında
yol vererek yürüyorum dağlara…
Dağlara doğru yürüyerek, peştamalları kana bulanmış kadınlarımı dinliyorum,
—kadınlığımdan uzak.

Tramvaylar bekleşirken,
çocukların gölgesine saklanıyorum
hatırımı istiyorum onlardan.
Kürtçe bir ezgi yakıyorum sonra…
götürülüyorum kapı çalınırken,
—ben, gitmiş oluyorum.
Bedevi ruhum polene çalıyor
rengi soluk,
yorgun bir kıyamet sabahı kadar,
hüzünlü büyüyor eteklerimde kadınlığım…
yorgun bir kıyamet sabahı kadar,
hüzünlü sevişiyor bedenim.

Bir sözcük bekliyorum ay ışığında
gece, yol veriyor düşlerime…
Tramvaylar bekleşirken,
adam değdiriyorum dizlerime,
mor dağların gölgesinde
son kez öldürüyorum kendimi…


2004/ ocak