yalnızlığı yazdığı zaman şairler,
hayalleri ve düşleri bir telaş alır
ve geceyi taşığında sessizlikler
herkes biraz herkes kalır.

kendimi her gece böyle kızdırırım
bin güneş bin cehennem
dökülünce gözlerimden
güneşe ve cehenneme kendimi sızdırırım.

seni yaşamak,kendimi öğretir bana
tüm yolculukların istasyonuyum
öylesine kalabalık kavramlarım var
milyonlarcasına rağmen bir kavram giydiremedim yalnızlığıma.

gece çıplak,kara bir arzu
sesi bir şarkı,öylesine ödülsüz
ve çocuk kalmış rüyalar
ömrüme biçilmiş sonsuzluktu.

asırları taşıyan bir gece daha ışıkları söndürdü
kara kavram yemiş bir şiiri
sevdasına yenik şairi
soru işaretleri aldı götürdü.

yalnızlığı yazdığı zaman şairler
tüm aşkları bir telaş alır
gecede bıraktığı izlerle
herkes yanıtsız kalır;
şair gibi
şiir gibi...
imge urganıyla gecede asılır.