0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
8
Okunma
Nihal’in dağlara dayandığı yerde
İçinde esen rüzgârı aşk sanır
Bir sevda düşer gönül şehrine
Dünya yansa da gam yemez, yanar.
Hüsrev’le Şirin’in aynasından
Vâmık’la Azrâ’nın yolunda
Yusuf’la Züleyha’nın sırrından
Leyla’yla Mecnun’un sesinde
Bir can bulur Nihal,
Özü seyr eyler;
Aşkın ateşiyle yanar
Ama kül olmaz, aydınlanır.
Bu bir metafor değil,
Hakikatin kendisi;
Mistik bir nefesle söylenmiş
Âşıkane bir tecelli.
