0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
12
Okunma
Bıraktım korkuyu eşiğe
Nihâl’im açtı işte,
Dikenli topraklarda
Bir gül bahçesine döndüm.
Yüreğin geceye çalan şehrinde
Sokak sokak gezindim Nihâl,
Her karanlık köşe
Bir kandil oldu seni söylerken.
Göklerden düşen bir yaş gibi
Toprağa sızıp yeşerttim korkumu,
Nihâl’in suyu oldum,
Kendi derelerimde çağlayarak.
“Kimsin?” diye sordular
Çölün ortasında duran ağaca,
“Ben,” dedim,
“Nihâl’in rüzgârında savrulan tohum.”
Daha önce adını koyamadığım
Her şey sensin işte,
Nihâl’im, bir modern zaman sırrı,
Hem sokaklarda hem semada.
