Uzun zamandır kelimeler can çekişiyor ellerimde.
Şiirlerin hali perişan,ben perişan.
Neyi nereye koyacağımı ,
hiç bilmiyorum inan.
Her gece ,
sessiz infazlar yaşanıyor zihnimde.
Sen içimde , ben şiirde ölüyoruz işte.

…

Kalbimin yasını tutmaktan çok yoruldum.
Öyle huzursuzum…
Sen diye dövünen hallerimden
öyle bıktım ki;
süresiz bir matemin içinde esirim sanki.
Kurtulmak istiyorum senin lanetinden.
Bütün hislerimi bir çuvala tıkmak,
insan yüzü görmemiş bir yol kenarına
bırakmak geçiyor içimden.

…

Sensizlik denilen bir puşt var.
Gözlerini dikmiş küflü yalnızlığıma,
yıllardır yaşıyor başucumda.
O kadar sinsi ki,
inancımı bile karartıyor.
Ne zaman doğrulmaya yeltensem
pas döküyor üzerime.
Ruhumdan sızan her kahırda o puştun eli var.
Kirli bir sabıka kaydı gibi duruyor hayatımın ortasında.
…

İçimde öldürülmüş bir umudun cesediyle,
kendi gözlerimden kaçarak yürüyorum.
Nefes alıyorum diye şanslı sayıyorlar beni.
Usandım canımdan da, senin aşkından da.
Bir kara buluttur adın , dönüp duruyor başımda.
Kendimi unutmaktan başka bir yol bırakmadın bana.
Benliğimden çıkarsam
ruhumun sana ait yanından da kurtulurum belki.

….

Şöyle afili bir son yazayım da bitsin istiyorum.
Kelimeleri neşterliyorum,
kanayan cümlelerin damarlarından
hâlâ adın dökülüyor mısralara…
Sensizlik denilen o puşt,
beni böyle işgal ediyor işte.
Asla izin vermiyor sana bir “son yazmama.
Her seferinde lanet okuyorum o puşta!
Ne vakit elime alsam kalemi,
küfür sızıyor satırlarıma.
Öznesi sen olan bir şiire her düştüğümde
çamur sıçrıyor ruhuma.

18.10.2025
04.49