İçimde bir orman yanıyor,
kökleri çocukluğuma kadar inen bir afet bu.
Kemiklerim alevlerin kırmızı soluğunda küle dönüyor.
İçimde har taşıyorum;dışımda “güçlü kadın masalı”
Yardım edin diyemiyorum kimseye.
Yardım istemek nedir, bilmem çünkü.
Öğretmediler bana.
“Güçlü kadındır o,” dediler.
Ben de mecburen kendi yasımı omuzladım.
Acımadı ki, dedim hep.
Acımadı ki…
…
Gözlerimde bir orman yanıyor.
Bedenimde hoyrat bir elin darp izleri.
Tenimde siyaha çalan,çürük,mor yaralar…
Beni kırdıkça güçlendiğini sanan bir el var.
Yetinmiyor etimi dövmekle,
bir de dilinden zift akıtıyor üzerime.
Ertesi gün susarak hayata devam ettiğim için
yine “güçlü kadın” diye anıyorlar beni.
Bazen “deli” diyorlar.
Acıdan delirmişim…
Kime ne ki?
Kim bilir kaç kadın, akıl defterini
morlukların gölgesinde kaybetti de kimse görmedi.
…
İçimde bir zamanlar beni ayakta tutan
bir karayel vardı;
bakışlarımın ucuna cesaret iliştirirdi.
Sonra yerini kocaman bir hiçlik aldı.
Kimsenin duymadığı bir çığlığın önünde
yanan bir kadın olarak kaldım öylece.
Güç dedikleri,
avuçlarındaki yangını saklayarak ayakta kalmaksa;
ben güçlü değilim…
Ben,
hayatta kalmaya mecbur bırakılmış bir kadınım.
Aradaki farkı anlamayanlar zaten benim tasam değil.
…
İçimdeki yangından sağ kalan hislerim
bir gün kendi yolunu bulacak.
Kimsenin tahammül edemeyeceği kadar
bir gerçek çıkacak ortaya.
Kaburgalarımdan şiir sızmayacak bir daha.
Acımasız bir hayatın,
şifasız cümlelerine konu olacak adım.
Ben, kendi ateşine
tek başına su olmaya çalışan bir kadın.
Tenimdeki çürükleri kaç metre bezle kapatacaklar ,
bilmiyorum.
Allah’ım…
Eğer şirk saymazsan, yanına gelmek istiyorum.
Biraz dinlenmek,
biraz unutulmak,
yanında kalmak istiyorum

…

/Kullarının suçu yok Allah’ım…Ben kendime hiç acımadım.Boğ beni gecenin ellerinde.Şairin ölesi vardı desinler!/

04.48
03.12.2025