Ahh…
bu düzen beni,
bizi bizden alan…
Her şeyi unutturmaya çalışan,
ruhumuzu savuran bir karanlık gibi.

Kalabalıkların içinde kaybolduk,
ses çok,
anlam az…
Gözler açık ama hakikate kapalı,
kulaklar dolu ama çağrıya sağır.

Yorulduk.
Ellerimiz dünyaya uzandı,
kalbimiz kendimize bile uzak düştü.
Her şey hızlandı,
bir biz geciktik kendimize varmada.

Ama her şeye rağmen…
Sendeyim.

Bilirim;
kurtuluş sende,
umut sende,
teslimiyet sende.
Ben sende tamamım,
sen beni bende tamamlayansın.

Yeni bir mevsim geliyor şimdi,
rahmetin kapıları
ardına kadar açılıyor.
Üç aylar…
Sağanak sağanak inen bir merhamet gibi
üstümüze, içimize.

Biz hâlâ gürültünün ortasındayız,
koşuyoruz nereye bilmeden.
Ama biliyoruz şunu:
Kapın var,
ve o kapı hiç kapanmıyor.

İşte oradayız,
o eşikteyiz.
Dizlerimiz yorgun,
başımız mahcup,
kalbimiz kırık ama diri.

Affet bizi…
Unuttuk bazen,
oyalandık,
geciktik.
Ama kaçmadık.
Her şeye rağmen sendeyiz.

Bir umut kıpırdanıyor içimizde,
sessiz ama inatçı.
Her günün,
her anın ne kadar kıymetli olduğunu
yeniden fısıldıyor.

Ey Yüceler Yücesi…
Bu yorgun kalabalığın içinden
bir ses yükseliyor:
Sendeyim.

Ve sonra…
aynı kapıda,
aynı teslimiyetle
hep bir ağızdan diyoruz ki:

Sendeyiz.

ALİ RIZA COŞKUN