Zaman akıp gidiyor,
ben ise peşine düşmüş bir biçare…
Yetişmeye çalışırken
kırılıp dökülen.

Her zerresini hissederek,
kırgınlığını,
yorgunluğunu,
üstüme sinmiş o geç kalmışlığı.
Sanki yalınayak koşuyorum ardından,
taşlı bir yolda,
dur demeyen bir ömrün peşinde.

Buram buram kan revan,
adımlarım bana bile ağır.
Geçiyor işte zaman,
hiç acımadan…
Durmadan,
dinlenmeden,
arkasına bakmadan.

Bazen bir hatırada takılı kalıyorum,
bazen bir cümlenin içinde.
Gitti sandıklarım
içimde daha yeni başlıyor.

Özlem yüzüme vuruyor,
aynaya her baktığımda
başka bir hasret bakıyor bana.
Gülüşüm yarım gibi,
suskunluğum tama yakın.

Bir şey eksik ama adı yok,
belki sen,
belki memleketim,
belki çocukluk,
belki geçmiş,
belki de hiç olamayacak ihtimaller.

Zaman yine geçiyor,
ben yine gerideyim.
Doğrultmaya çalışıyorum kendimi,
her düşüşte biraz daha eksilerek.
Ama içimde
bırakmayan bir hisle.

Yetişemiyorum belki…
Ama vazgeçmek bana yakışmıyor.

Zaman geçiyor,
ben içimde kalanlarla yürüyorum.
Canım hâlâ acıyorsa
demek ki
yaşıyorum.

Ve evet…
geçiyor işte.

ALİ RIZA COŞKUN