0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
12
Okunma
Sessizliğin en çok konuştuğu anın adı,
İnsanın kendi içine döndüğü o dar sokak.
Biraz yorgunluk,
Biraz kırgınlık,
Biraz da “keşke başka türlü olsaydı” diyen bir nefes…
Hüzün,
Kimsenin bilmediği bir acıyı,
Sanki herkes görüyormuş gibi saklamaya çalışmak.
Gülümserken içine gömdüğün fırtınalar,
Kimseyi rahatsız etmesin diye susturduğun çığlıklar…
Hüzün,
Dokunulmamış bir yastığın soğuk yüzü,
Bir fotoğrafın kenarında asılı kalan bir tebessüm,
Gitmiş birinin duvarda hâlâ duran gölgesi…
Ve bazen,
Hüzün bile insana iyi gelir;
Çünkü içinde biraz güç,
Biraz hatıra,
Biraz da büyümüş bir kalp taşır.
